Zelalimmm…Öncelikle çok kolaylıklar diliyorum sana…(Ev, iş, çocuk, yemek, bulaşık yalaşık:)….vs) Araşsakta araşamasakta biliyoruz ki varız..Dostluklarda gönül koymak yoktur. Biliyoruz ki varız bi gün buluşuruz. Bazen yapmak isteyipte yapamadığımız ama yapmayı istediğimiz şeyler ayakta tutuyor bizi..Hayal kurmak belki bunun adı. Sen anlattın ben bu yanını düşündüm akıp giden zamanın…Tek bildiğim ve bir kez daha anladığım şey mutlaka senin gibi düşünen ve aynı hisleri paylaşan insanların var olduğu…Bu yeter…
Gülizar Abla gelsin de sende bi düzene girersin canım…:) İyi haftalar…
Canımmm….Tatlı yorgunluk de geç.Anlayabiliyorum o uykusuzluk hengamesini..O şevkati bulabildiysen yazdıklarımda ne mutlu bana…Keşke yakıncacık olsan da değebilsem o yüklerine birazcık. Kaçmaya gelince…bohçayada gerek yok kapı ardına kadar açık ne zaman istersen:))))
Zelal çocukların geleceği için kaygılanan anne babalardan bahsettiğinde aklıma HalilCibra’ın bir şiiri geldi .
Belki de çocuğa tıpkı şiirdeki gibi bakmak işleri daha kolay kılacak . Bu arada yüreğine sağlık yine 1 saatin nasıl geçip gittiğini anlamadım;)
Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz,düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz,ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez,dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız,çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu,sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Çünkü okçu,uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
Sezgisel anlatmaya çalıştığım şeyleri ne güzel toparlayan bi şiir…İznin olursa programda okumak isterim.Çok teşekkür ederim.Çokça memnunum tanıştığımıza..
Ne kadar güzel olmuş yine program. Senin bu kalender anne oluşuna hastayım. Proje anne şovşaklıklarından uzak durmana hastayım. Sanayide köfte ekmek gömen bir anne Şiyar’ın başına gelen en güzel şey. Bebek İsa Şiyar’a da ayrı hastayım tabi.
Güzel haber, hamileyim. Senin gibi rahat, stressiz bir anne olma hayalindeyim. Bir taraftan da o proje annelerinden çok korkuyorum. Bu çocuklar ile benim çocuğum aynı parka gidecek; ayni okula gidecek. Bu çocuklar nasıl bir egoda olacaklar? Kolej, özel ders, mutlaka bir klasik enstrüman, 3 yabancı dil, boy uzatan bir spor derken bu çocuklar nasıl büyüyecek? Benim çocuğum bunlarla nasıl başa çıkacak?
Yaşanmış bir hikaye; işyerinden bir kadın arkadasım çocuğunun 23 Nisan töreni icin okula gitmis. Törenin sonunda başka bir anne çocuğunun elinden çekiştire çekiştire öğretmenin yanına gitmiş, benim çocuğum da çok güzel şiir okur diyerek zorla elinden mikrofonu çocuğa vermiş cocuk da şiir okumuş:)
Neyse ki hala senin gibi “organik” “serbest gezen” anneler var 🙂
Kız sene beni eğletcen miii!!Çok sevindim gebeliğine.Sende yüklüsün artık:) Yav anneliğime iltifat alınca yanaklarım al, saklanacak yer arıyorum.Hala annelik mevzusuna aymış değilim bence.Böyle artiz artiz konuşmam ondan.O dediğin şeylerden benimde ödüm kopuyor.Şimdi oğlanı aldık kendi çemberimize o yüzden işler şükella..ama Şiyar büyüdüğünde ne olcak bende bilmiyorum:( Bugün mağazada kendi yaşlarında bi kızı görünce gidip kıza sarılmaya çalıştı, sonra sevinçten nara atıp dans etti.Ama kız hiç yüz vermedi bizim oğlana.Bende benim oğlanın bu yavşak girişimci ruhuna uyuz oldum:) Bakayım oğlan büyüdükçe ben büyüyebilecek miyim..Ömrü hayatımda aldığım en güzel iltifat aldım senden (serbest gezen, organik anne ) Sabaha kadar gıdaklarım artık:) Öperim yanağından, göbeğinden..
Aaah Zelal yarama parmak basmışsın.Dil meseleleri çok zor meseleler. Vatan diye bir yer varsa orası kesinlikle insanın dili, toprak filan değil. Belçika’ya geldiğimde anladığım ilk şey bu oldu. ikincisi ise insanın bitki gibi iklim gibi yerel bir varlık olduğu. Güzel bir bahar günü Umur’u okuldan aldım. Otobüsten indik, eve yürüyoruz. Yerlerde güzel güzel papatyalar var. Umur bir tane koparıp bana verdi. Ben de saçıma taktım. Sonra dedi ki: Bu çiçek yaşar mı anne? (umur) Suya koyarız bir süre yaşar (ben) Ama neden? Suda hep yaşayamaz mı? (Umur-üzgün) Yok yaşamaz, toprağından ayrıldığı için beslenemez ve bir süre sonra ölür (ben). Umur’un ama neden sorusu ile dökülmeye başlayan gözyaşlarım, toprak ve beslenme konusuna gelince iyice coştular. O çiçek bendim. Bilmediğim bu dilin diyarında, sudaki çiçek gibi güzel ilkbahar gününün sefasını sürüyordum ama yavaş yavaş da ölüyordum sanki. İki üç yıl boyunca hep aklımda kalsak mı dönsek ki sorusu vardı. Gece yattım bu soru, sabah uyandım bu soru. Hep özledim. Annemi, babamı, kardeşlerimi, arkadaşlarımı. Ama ben artık bir kere çıktım ve eskisi gibi olamadım. Buradaki hayatın başka pek çok açıdan kolaylığı, oradaki hayatın zorlukları durumu dengeledi. Zaten insanlar anadilleriyle küçük toplumlar oluşturuyorlar burada da. Benim de derin bağ kurabildiklerim Türkçe konuşanlar. Döneriz diye uzun süre İngilizce ile idare ettim. Sağ olsun Flaman eğitim sistemi, burada İngilizce konuşamayan yok gibi. Ama buranın dili Flamanca’yı da öğreniyorum şimdi. İki üç aya konuşmaya başlarım 🙂 Bir de bizim kendi toprağımızda da yabancı olma durumumuz var ki o da işleri iyice karıştırıyor. Keşke herkesin anadilinde mutlu mesut yaşayabildiği bir hayatı olsa. Daha ne isteriz. Daha ne ister insan. https://www.youtube.com/watch?v=9FGaV9LN8QY
Gerçekten mükemmel bir çalışma burada muazzam paylaşımızdan dolayı teşekkür ederim.
Sevgili Elif,
Sensin muazzam:)Ne yapıyorum allah aşkına.Bildiğin goy goy….Ben teşekkür ederim kıymetli düşünceni paylaştığın için..
Zelalimmm…Öncelikle çok kolaylıklar diliyorum sana…(Ev, iş, çocuk, yemek, bulaşık yalaşık:)….vs) Araşsakta araşamasakta biliyoruz ki varız..Dostluklarda gönül koymak yoktur. Biliyoruz ki varız bi gün buluşuruz. Bazen yapmak isteyipte yapamadığımız ama yapmayı istediğimiz şeyler ayakta tutuyor bizi..Hayal kurmak belki bunun adı. Sen anlattın ben bu yanını düşündüm akıp giden zamanın…Tek bildiğim ve bir kez daha anladığım şey mutlaka senin gibi düşünen ve aynı hisleri paylaşan insanların var olduğu…Bu yeter…
Gülizar Abla gelsin de sende bi düzene girersin canım…:) İyi haftalar…
Şenay yemin ediyorum uykusuzluktan ,yorgunluktan perişanım.Sen böyle yumuş yumuş, şevkatli şevkatli yazdıkça bohçamı alıp sana kaçasım geliyor:)
Canımmm….Tatlı yorgunluk de geç.Anlayabiliyorum o uykusuzluk hengamesini..O şevkati bulabildiysen yazdıklarımda ne mutlu bana…Keşke yakıncacık olsan da değebilsem o yüklerine birazcık. Kaçmaya gelince…bohçayada gerek yok kapı ardına kadar açık ne zaman istersen:))))
Zelal çocukların geleceği için kaygılanan anne babalardan bahsettiğinde aklıma HalilCibra’ın bir şiiri geldi .
Belki de çocuğa tıpkı şiirdeki gibi bakmak işleri daha kolay kılacak . Bu arada yüreğine sağlık yine 1 saatin nasıl geçip gittiğini anlamadım;)
Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz,düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz,ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez,dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız,çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu,sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Çünkü okçu,uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
Ayşe merhaba,
Sezgisel anlatmaya çalıştığım şeyleri ne güzel toparlayan bi şiir…İznin olursa programda okumak isterim.Çok teşekkür ederim.Çokça memnunum tanıştığımıza..
Ne kadar güzel olmuş yine program. Senin bu kalender anne oluşuna hastayım. Proje anne şovşaklıklarından uzak durmana hastayım. Sanayide köfte ekmek gömen bir anne Şiyar’ın başına gelen en güzel şey. Bebek İsa Şiyar’a da ayrı hastayım tabi.
Güzel haber, hamileyim. Senin gibi rahat, stressiz bir anne olma hayalindeyim. Bir taraftan da o proje annelerinden çok korkuyorum. Bu çocuklar ile benim çocuğum aynı parka gidecek; ayni okula gidecek. Bu çocuklar nasıl bir egoda olacaklar? Kolej, özel ders, mutlaka bir klasik enstrüman, 3 yabancı dil, boy uzatan bir spor derken bu çocuklar nasıl büyüyecek? Benim çocuğum bunlarla nasıl başa çıkacak?
Yaşanmış bir hikaye; işyerinden bir kadın arkadasım çocuğunun 23 Nisan töreni icin okula gitmis. Törenin sonunda başka bir anne çocuğunun elinden çekiştire çekiştire öğretmenin yanına gitmiş, benim çocuğum da çok güzel şiir okur diyerek zorla elinden mikrofonu çocuğa vermiş cocuk da şiir okumuş:)
Neyse ki hala senin gibi “organik” “serbest gezen” anneler var 🙂
Çokça öperim.
Kız sene beni eğletcen miii!!Çok sevindim gebeliğine.Sende yüklüsün artık:) Yav anneliğime iltifat alınca yanaklarım al, saklanacak yer arıyorum.Hala annelik mevzusuna aymış değilim bence.Böyle artiz artiz konuşmam ondan.O dediğin şeylerden benimde ödüm kopuyor.Şimdi oğlanı aldık kendi çemberimize o yüzden işler şükella..ama Şiyar büyüdüğünde ne olcak bende bilmiyorum:( Bugün mağazada kendi yaşlarında bi kızı görünce gidip kıza sarılmaya çalıştı, sonra sevinçten nara atıp dans etti.Ama kız hiç yüz vermedi bizim oğlana.Bende benim oğlanın bu yavşak girişimci ruhuna uyuz oldum:) Bakayım oğlan büyüdükçe ben büyüyebilecek miyim..Ömrü hayatımda aldığım en güzel iltifat aldım senden (serbest gezen, organik anne ) Sabaha kadar gıdaklarım artık:) Öperim yanağından, göbeğinden..
Tabi ki okuyabilirsin şiiri . En nihayetinde Halil Cibran on şiiri 🙂 Keşke ben yazmış olsaydım çok pis kıskandım 😬
Zelalciim, bu videoyu izledim aklima sen geldin :https://www.youtube.com/watch?v=dxqZCWPIG9U&feature=share
Siyar’in bir suru mutlu anisi olacak senin dogal anneligin sayesinde inaniyorum ki.
Cok severek dinliyorum seni.
Sevgiler,
Isil
Aaah Zelal yarama parmak basmışsın.Dil meseleleri çok zor meseleler. Vatan diye bir yer varsa orası kesinlikle insanın dili, toprak filan değil. Belçika’ya geldiğimde anladığım ilk şey bu oldu. ikincisi ise insanın bitki gibi iklim gibi yerel bir varlık olduğu. Güzel bir bahar günü Umur’u okuldan aldım. Otobüsten indik, eve yürüyoruz. Yerlerde güzel güzel papatyalar var. Umur bir tane koparıp bana verdi. Ben de saçıma taktım. Sonra dedi ki: Bu çiçek yaşar mı anne? (umur) Suya koyarız bir süre yaşar (ben) Ama neden? Suda hep yaşayamaz mı? (Umur-üzgün) Yok yaşamaz, toprağından ayrıldığı için beslenemez ve bir süre sonra ölür (ben). Umur’un ama neden sorusu ile dökülmeye başlayan gözyaşlarım, toprak ve beslenme konusuna gelince iyice coştular. O çiçek bendim. Bilmediğim bu dilin diyarında, sudaki çiçek gibi güzel ilkbahar gününün sefasını sürüyordum ama yavaş yavaş da ölüyordum sanki. İki üç yıl boyunca hep aklımda kalsak mı dönsek ki sorusu vardı. Gece yattım bu soru, sabah uyandım bu soru. Hep özledim. Annemi, babamı, kardeşlerimi, arkadaşlarımı. Ama ben artık bir kere çıktım ve eskisi gibi olamadım. Buradaki hayatın başka pek çok açıdan kolaylığı, oradaki hayatın zorlukları durumu dengeledi. Zaten insanlar anadilleriyle küçük toplumlar oluşturuyorlar burada da. Benim de derin bağ kurabildiklerim Türkçe konuşanlar. Döneriz diye uzun süre İngilizce ile idare ettim. Sağ olsun Flaman eğitim sistemi, burada İngilizce konuşamayan yok gibi. Ama buranın dili Flamanca’yı da öğreniyorum şimdi. İki üç aya konuşmaya başlarım 🙂 Bir de bizim kendi toprağımızda da yabancı olma durumumuz var ki o da işleri iyice karıştırıyor. Keşke herkesin anadilinde mutlu mesut yaşayabildiği bir hayatı olsa. Daha ne isteriz. Daha ne ister insan. https://www.youtube.com/watch?v=9FGaV9LN8QY